Μακριά από αρχοντόσπιτα..

Σήμερα είναι μια τέτοια νύχτα.. Χαζή, που δεν την αντέχει η ψυχή σου..
Κι αυτό πάλι σχετικό είναι, αφού η κάθε ψυχή έχει θέσει διαφορετικό όριο..

Υπάρχει μέσα μου ένα κενό τεράστιο, που πότε-πότε ανεβαίνει μέχρι το λαιμό..
Το σπίτι μου ευτυχώς είναι μικρό, μα συνεπώς (δυστυχώς) ακούς και βλέπεις τα πάντα..

Χθες το συζητούσα με μια φίλη αυτό, υπάρχουν κάτι σπιταρόνες από αυτές που δεν τις χορταίνεις, και φαντάσου πως ο κάτοχός τους είναι από μια "μέτρια οικογένεια"..

Στα παλάτια αυτά δε θα'θελα να κατοικώ ποτέ και παραμένει αυτή η άποψή μου..
Αλλά είναι αυτή η στιγμή που θα'θελα να βγω έξω και να ουρλιάζω κι επειδή δεν μπορώ να το κάνω (λόγω ώρας), θα'θελα να βρίσκομαι κάπου μέσα σε μια βιλάρα χαμένη που δεν μπορείς να δεις και ν'ακούσεις το τι γίνεται γύρω σου, έξω απ'το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεσαι, δίπλα σου..

Ένα 70% των ανθρώπων δεν είναι ευτυχισμένοι σίγουρα αυτή τη στιγμή..

Πόσες φορές έχω προσπαθήσει να μαντέψω πώς ζει κάποιος, ποια είναι η καθημερινότητά του, πώς αντιδράει σε διάφορες περιπτώσεις..

Όμως όλοι τελικά έχουν ανασφάλειες, προβλήματα, πόθους, μπορεί και απωθημένα, δεν ξέρω..
Απωθημένο δεν έχω, ευτυχώς..
Είμαι όμως φυσιολογικός άνθρωπος κι έχω προβλήματα, πολλά προβλήματα στη ζωή μου..

Ναι, θυμάμαι που είπα στον εαυτό μου πως δε θα έγραφα σε τούτο δω το μπλογκ για αυτά τα προβλήματα, και ούτε θα το κάνω ονομαστικά, αλλά μου φαίνεται πιο εύκολο να δακτυλογραφήσω κάποιες από τις σκέψεις μου παρά να τις γράψω στο φύλλο..

Είμαι της τελευταίας τεχνολογίας, άνθρωπος φιλόδοξος και αισιόδοξος από τη φύση μου..
Πώς θα ήταν δυνατό θα γράφω στο χέρι σκέψεις, αντί με το λαπτόπι μου??

Τελευταία φορά θυμάμαι έγραψα σκέψεις στο χαρτί πριν 1,5 - 2 χρόνια..
Πολύς καιρός..

Ενώ τον υπολογιστή δεν το φοβάμαι.. Αποθηκεύω τα σημαντικά με κωδικό, σε συντηρητή δεν το πηγαίνω εφόσον έχω τον φίλο μου και δε νιώθω κανένα φόβο μη διαβαστεί κάτι από τα σώψυχά μου..
Ο πόνος άλλωστε υπάρχει λογικά γιατί πρέπει να πονάμε πού και πού..
Δεν είναι ο κόσμος φτιαγμένος από ροζ κουκλίτσες και 5-6 μπύρες..
Δεν φοβάμαι μην κάποιος ακουμπήσει την καρδιά μου πιο δυνατά από το επιτρεπόμενο..
Δεν υπάρχει επιτρεπόμενο, υπάρχει θέληση καλοπροαίρετη-κακοπροαίρετη, καρδιά είναι που κάποιοι ψάχνουν πώς να στην πληγώσουν κι άλλοι πώς να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα..

Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν ποια είμαι εγώ που κρατάω το συγκεκριμένο μπλογκ..
Μονάχα 2 με ξέρουν προσωπικά και ξέρω ότι δε θα με έβλαπτε ποτέ ο ένας από τους 2 σίγουρα..

Οι υπόλοιποι που με γνωρίζουν ήδη απλά ως eliksirio ή έστω και με το όνομά μου (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός μόνο χεριού), με ενδιαφέρουν τόσο όσο τους ενδιαφέρω κι εγώ, ο καθένας ξεχωριστά..

Δεν είμαι υπερόπτης άνθρωπος, είμαι ρεαλίστρια..
Υπάρχουν όμως άνθρωποι κουτσομπόληδες που το μόνο που κάνουν είναι να ασχολούνται και να σχολιάζουν τους άλλους..
Υπάρχουν πολλοί που με σχολιάζουν και τους μισούς τους ξέρω, αλλά δε με ενδιαφέρει η άποψή τους..
Κάποτε κατάφερναν να με πληγώσουν άνθρωποι ψεύτικοι κι άγνωστοι, πλέον δεν μπορούν να το πετύχουν, θέλουν-δε θέλουν..
Άλλωστε το χαίρομαι, χαίρομαι που ασχολούνται μαζί μου, αυτό δείχνει ότι υπάρχω..
Λένε πως χειρότερο από το να σε σχολιάζει κάποιος είναι το να μη σε σχολιάζει καθόλου..

Γι'αυτό και δε φοβάμαι να ξετυλίγω τη ζωή μου πότε-πότε..

Κι ας γίνεται αυτό ιντερνετικά, σε έναν κόσμο τεράστιο..

Άγνωστη μεταξύ αγνώστων..


eliksirio